Echoes Of Life

Co wywołuje u nas spojrzenie w lustro? Otwiera ukryte drzwi do naszego wnętrza, czy może ma trwały wpływ na podstawowe cechy własnego postrzegania? Każda myśl o nas samych prowadzi na skraj tego, co nas otacza. Kieruje tęsknotami, marzeniami i dążeniem do spełnienia życzeń. To, w jaki sposób chcemy być kochani przez świat, to topos sięgający starożytnej Grecji. Według relacji Owidiusza Narcyz zakochuje się w swoim odbiciu co skazuje go na śmierć z powodu niespełnienia. W swoim opisie Grecji Pauzaniasz wątpi, czy osoba w wieku dojrzałym do miłości nie powinna móc odróżnić rzeczywistej osoby od jej podobieństwa. Pauzaniasz wprowadza więc do gry bliźniaczkę Narcyza, w której młodzieniec się zakochuje. Po jej śmierci pociesza go jego własne lustrzane odbicie. Myśl o tym, że nie zobaczy swojego odbicia, ale podobiznę siostry łagodzi jego złamane serce.

W balecie, idea siostry bliźniaczki stanowi punkt wyjścia do podróży, w której ujawnia się zmienny stan dusz dwóch powiązanych ze sobą istot. W ich związku pojawia się dysonans. Odpycha go, musi znaleźć własną drogę, jednak ich wspólne wspomnienia ujawniają głębię ich uczuć oraz wzajemną relację. Nie może wejść w teraźniejszość bez Narcyza. Gdy ona zanurza twarz w wodzie ujawnia się i towarzyszy jej wizerunek Narcyza- motyw wody wyzwala pamięć. Mimo to żegna się z nim. W wizji Narcyza wydaje się, że siostra nadal go prowadzi, nieosiągalna, a jednak bardzo bliska. Światy (także muzyczne) nakładają się na siebie, jednak nie przenikają się. W jego wizji ona trzyma go, nie pozwalając mu odejść, żyje w stanie stałej, podwyższonej obecności. Jego spojrzenie w wodę, pod której taflą ona jest w pozycji wygiętej w łuk tworzy silny przekaz. Ich nierozłączność staje się dla niego jasna, ale nie zapada w pamięć, ucieka przed nim, staje się bardziej odległa, bledsza. Wreszcie spogląda w lustro i widzi siebie, historia dobiega końca.

To opowieść o emancypacji, wyzwoleniu i przezwyciężeniu zerwanego związku. Narcyz staje się silniejszy jako postać, pokonuje swoją siostrę bliźniaczkę, która dominuje w dużej części spektaklu i jest właściwie aktywną postacią. Jednak idealna miłość przywoływana w epilogu baletu zawiera również pamięć o jej aberracjach i meandrach, które również rozpalają pożądanie. Obraz kogoś, kogo kocha, słabnie, zanika. Jego miejsce zajmuje indywidualność drugiej osoby. W swojej przekorności kochankowie uzupełniają się nawzajem i znajdują pełnię, która w ich przypadku wykroczyła poza ziemskie życie.

Występują: 

Silvia Azzoni i Oleksander Ryabko - soliści Baletu Hamburskiego (Hamburg Ballet)
Michał Białk - fortepian
Muzyka C. Debussy, Ph. Glass, R.Schuman, F. Schubert, M.Ravel, J.S Bach i inni. Choreografię stworzyły wybitne postacie baletu: Tiago Bordin, Marc Jubete, Kristina Paulin.