Dzienniki Gombrowicza

"Dzienniki" w sposób ironiczny, cyniczny i z humorem opowiadają losy autora, który w dyskusji ze sobą samym podejmuje dialog z tradycją kultury polskiej. Komentuje bieżące wydarzenia polityczne dotyczące Polski i jej miejsca w Europie oraz świecie. Styl pracy powoduje, iż "Dzienniki" są zapisem poszukiwania własnej tożsamości oraz sensu własnej indywidualności... Nigdy żaden naród nie potrzebował bardziej śmiechu, niż my dzisiaj. I nigdy żaden naród nie rozumiał śmiechu - jego roli wyzwalającej. Ale śmiech nasz dzisiejszy już nie może być śmiechem żywiołowym, czyli automatycznym - musi to być śmiech z premedytacją, humor stosowany na zimno i z powagą, musi to być najpoważniejsze zastosowanie śmiechu do naszej tragedii. Ten śmiech dyktowany strasznymi koniecznościami powinien by objąć nie tylko świat wrogów, ale przede wszystkim nas samych i w tym co mamy najdroższego. Witold Gombrowicz "Dzienniki" 1954 Czas trwania spektaklu: 1 godz. 40 min. | bez przerwy Recenzje: Genialne i przede wszystkim wciąż aktualne "Dzienniki" są pretekstem do zdiagnozowania chorób dręczących współczesnego Polaka. Podane w szyderczej, ironicznej i cynicznej oprawie, są próbą zrozumienia naszych słabości, lęków i kompleksów. Jednocześnie są wspaniałą opowieścią o konkretnym człowieku - Witoldzie Gombrowiczu, który wyłania się między wierszami wieloletnich zapisków. To przedstawienie odważne, pełne humoru, przesiąknięte słodko-gorzką polskością. "Dzienniki" zdaniem teatromanów to jedna z najważniejszych premier tego sezonu. Trudno się z tym nie zgodzić, biorąc pod uwagę sam temat spektaklu, rangę reżysera i obsadę z najwyższej teatralnej półki. Joanna Derkaczew, Gazeta Wyborcza Mikołaj Grabowski w swojej inscenizacji "Dzienników" rozbija postać Gombrowicza na siedem podmiotów scenicznych, z których każdy tworzony jest przez silną osobowość aktorską: samego reżysera, Magdalenę Cielecką, Piotra Adamczyka, Iwonę Bielską, Tomasza Karolaka, Andrzeja Konopkę oraz śpiewaczkę Olgę Mysłowską. Bohaterowie wspólnie płyną przez morze słów, z których stopniowo wyrasta krytyczny portret współczesnego społeczeństwa polskiego, nie szczędzącego sobie pochwał, wynoszącego na piedestał polskość, polską kulturę i sztukę, zakorzenionego w spłyconym katolicyzmie; społeczeństwa pysznego i zakochanego w sobie. Obraz życia zbiorowego Polaków skontrastowany zostaje z ideą, która przyświeca artyście: ideą bicia się z ojczyzną o swoją własną wartość, osobowość, konkretność - istotną w kontekście emigracji Gombrowicza, wieloletniego pobytu w Argentynie, z dala od rodzinnych stron. "Mamy Wawel! I Mickiewicza! I Słowackiego!", Agnieszka Górnicka, teatrdlawas.pl Magdalena Cielecka wyłuskuje z jego tekstów efekt niedotykalnej piękności skonfrontowanej ze światem, który się roztapia. U Iwony Bielskiej w narzekaniach Gombrowicza odzywa się na przemian i gderliwa baba, i hrabina z pretensjami. "Diariusz Rio Parana" zostaje wyśpiewany niewiarygodnym matowym i śliskim jak sopel lodu głosem Olgi Mysłowskiej, sopranistki barokowej i wokalistki grupy Polpo Motel. Grabowski słucha tej przekrzykującej się gromady i odkrywa dla siebie nowego Gombrowicza. Już nie polakożercę i apologetę człowieka chwilowego, ale przedwcześnie postarzałego pisarza próbującego po raz ostatni pogodzić i nazwać własne sprzeczności. W najlepszych scenach - sądzie nad zdychającym psem, słowno-fizycznych akrobacjach Cieleckiej nad niedokonanym i niecałkowitym światem, pościgu Peszka za ciałem czango - dojmująco materializuje "czarnego Gombrowicza". "Siedmiu z Gombra", Łukasz Drewniak, Przekrój nr 1/04.01 Nagrody: 2012 r. - Grand Prix X Międzynarodowego Festiwalu Gombrowiczowskiego w Radomiu otrzymał Teatr IMKA za spektakl "Dzienniki" w reżyserii Mikołaja Grabowskiego. Międzynarodowe jury przyznało nagrody: zespołową oraz dla reżysera. 2011 r. - nominacja Feliksów Warszawskich dla "Dzienników" Gombrowicza w reżyserii Mikołaja Grabowskiego z Teatru IMKA: za reżyserię, ale też za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą dla Magdaleny Cieleckiej i najlepszą pierwszoplanową rolę męską dla Piotra Adamczyka.