Panie Wasowski, Panie Przybora, już wracać pora

Spektakl od strony dramaturgicznej luźno opiera się na wierszu Jana Brzechwy „Żuraw i czapla”, gdzie główne podmioty liryczne mijają się w swoich potrzebach i oczekiwaniach. I tak jest też w spektaklu „Już wracać pora” – główni bohaterowie: Ptaszyna i Kruszyna mimo, że łączy ich wiele, to poprzez dokonywane wybory oraz stawiane oczekiwania, oddalają się od siebie. By znów gnani tęsknotą wracać, by wyznać sobie miłość. Jednak ich uczucie, jak każde inne, wystawione jest także na próbę. Pojawia się dziecko, pojawiają się problemy, pojawia się rozczarowanie związkiem, tęsknota za tym co było kiedyś. By móc pokonać piętrzące się problemy prócz miłości i namiętności, potrzeba będzie także zrozumienia drugiej osoby, jej potrzeb oraz wzajemne wsparcie. Niemniej miłość przezwycięży wszelki trud. Idealnym „kostiumem”, by opowiedzieć o miłości są niewątpliwie znane i lubiane piosenki Kabaretu Starszych Panów, których mądrość zaklęta w pięknym polskim języku, nawet po latach wciąż zachwyca.