Ciemno

Wcale nie dawno, dawno temu i nie za górami, za lasami...w środku mrocznej i dzikiej kniei była sobie zwyczajna wioska. Taka, w której chałupy nadal przykryte są strzechą, lodowatą i krystalicznie czystą wodę ciągnie się wiadrami ze studni, w powietrzu unosi się zapach suszonych grzybów, a o świcie las pachnie rosą…Słońce, nawet gdy chodzi wysoko, z trudem przebija się przez gęstwinę gałęzi wiekowych dębów, mieszkańcy nie wiedzą, co to telefon komórkowy, a internet mylą z internatem i wszystko biorą na tzw. chłopski rozum. Ktoś, kiedyś, nadał tej wsi nazwę – Ciemno. Do dziś nie wiadomo, czy to z racji wiecznie panującego tu półmroku, czy też z powodu tego, co siedzi w głowach jej mieszkańców. Ale – jakby nie było, wieś tętni życiem! I to jakim! I do tej wsi właśnie trafia przysłowiowy „miastowy Kowalski” i…zakochuje się! W uroczym, wiejskim, sielskim klimacie i zjawiskowo pięknej i tajemniczej córce gospodarza. I mimo zachęt i gróźb ze strony mieszkańców wsi, ani myśli z niej wyjeżdżać...